Ayfer Yüksel - Hayata Dair...

Düşmek mi bilmiyorum..

Ama en dipteydim. 

Yorgundum... 

Çok yorgundum. 

İntihar etmiştim. 

Tabii bunu da beceremedim.

 Hayatımdaki hiç bir şeyi beceremediğim gibi..

Kalkmadım. 

Kalkmak zorunda hissetmedim kendimi.. 

Kim için kalkacaktım?

Çocuklarım için mi?

Bensiz yaşamaya alışmışlardı.

Varlığım çokta ehemmiyetli gelmiyordu onlara, belki de bana öyle geliyordu. Bilmiyorum. 

Eşim mi?

Bensizde gayet mutlu bir hayatı vardı. Mutlu görünüyordu. 

Özgürlüğün tutsaklığına teslim olduğumda, 

Kendimi iş hayatının en zor şartlarına teslim ettiğim günlerdi.

Bir kaçış diye yola çıkmış görünsem bile aslında kendime, kendi hayatıma düşmandım. 

Kendime çok kızgın.

 

Sevmelerin, sevilmelerin dahi yük olduğu zamanlardı.

Düşmek mi?

Hayır...

Bunu asla kabul etmiyorum.

Ben düşmedim.

Ben yoruldum. 

Ben teslim oldum.

Ben pes ettim.

Neye ya da kime?

Sizin iki cümle sonra merakınızı gidereceğiniz bir hikayede, karşılaşacağınız bir cevap  benim hayatımın bütün acizliğiydi.

*

Ah direnmelerim.

Ah benim saçma-sapan direnmelerim.. 

Ah benim vazgeçemeyişlerim, 

Benim vazgeçmeyişlerimin sonucu değil miydi bunca yorgunluğun sebebi.

Ben düşmedim.

Sadece yoruldum... 

Öyle hemen ayağa kalkma çabalarınında içine hiç girmedim.

Kimse görmesin zayıflığımı, muhtaçlığımı, acziyetimi diye de dertlenmedim.

Artistliğe lüzum yoktu.

Oturdum…

Kapanan, yüzüme çarpılmış tüm kapıların önünde.

Kalkamadım. 

Kalkmadım.

Günler geçti.

Buraya yazılan kadar kolay olsaydı keşke günlerin geçişi...

Koluma takılan her serumla  bedenimi iyileştirmeye hızla yaklaşsamda 

Ya ruhum.. 

Ruhuma kim ne kadar şifa olabilirdi ki?

Annemin utancıydı bu yıkılışım.. 

İntihar edilir mi hiç? 

Oysa benim annem güçlü kadındı.Ne zorluklar çekmişti. Annesini, babasını yaşı 30 olduğunda kocasını kaybetmişti de yine de intiharı aklına bile getirmemişti. 

Annem bana kızgın, kırgındı. 

Annem haklıydı. 

Ben Annemin ayıplı evladıyım.

Yorgunluğumu anlamasını beklemedim ondan. 

 Eğer biri yorulacaksa o yorulacak,

 Biri hayata küsecekse o küsecek,

 Biri pes edecekse o pes edecekti.

Bana zayıf olma, kaybetme lüxünü bile tanımayan bu hayatta bir kez bile O'na ‘ hayat beni çok yordu anne’ diyemedim.

Kalkmadım ayağa.. 

Bekledim.. 

Bekledim..

Günlerce bekledim. 

*

Her gün yeniden güneş doğuyor,

Hastanenin penceresinden  baktığım şehir manzarasının önündeki yolda insanların karmaşasını görebiliyordum.

Sahi onlar yorulmuyorlar mıydı?

Neden pes etmiyorlardı anlamadım.

Yenildim ben, 

Diz çöktüm savaşmaktan vazgeçtiğim hayata…

"Bu savaş benim mi" dediğim anlarımda

Farkedişlerim, direnişlerim , teslim oluşlarım..

Hayatın zorluğuna takılmadan yaşama zorunluluğunu her hatırlayışım bir an olsun  nefes molam oldu.

Acziyetimin güç olduğunu ne zaman anladım bilmiyorum.

 

Bu farkındalığı ne zaman yaşadım ilk. 

Ne istedim, 

Ne hissettim bilmiyorum.

Hayat bir tek bana zor değildi ya. Bir tek bana değildi uçsuz bucaksız bir zaman.. Bir tek bana değildi uzak diyarlar mesafesinde ki hayaller.

"Teslimiyet" 

 Zor oldu,

Çok zor oldu 

Ah ne zor oldu "bu bir tek benim savaşım değil" diyebilmek..

Bir sabah yeniden uyandım.

Doktorların beş dakika bile  yalnız bırakmayın diyecek kadar korktuğu saplantılı  hayatımın merdivenlerindeki trabzanlara tutunarak iki basamak yukarı çıktım. 

Ve oturdum hayatımı seyre dalarak.

"Olsun" dedim.

Bu hayat benim..

Belki yanıldım..

Belki yenildim..

Ama denedim.

Bekledim..

Dinlendim ..

Dinginleştim.

Adı teslimiyet,

Adı farkındalık,

Adı acziyet,

Adı her neyse bilmiyorum ama;

Hayatla savaşmak değil;

Hayatı yaşamak zamanı…

Bu savaş benim değil, bu tek benim savaşım değil, 

Herkese ve herşeye rağmen,

Sadece kendim için 'Yeniden yaşamayı seçtim.'