BU SAVAŞ BENİM DEĞİL

2
Düşmek mi bilmiyorum..
Ama en dipteydim. 
Yorgundum... 
Çok yorgundum. 

İntihar etmiştim. 
Tabii bunu da beceremedim.
 Hayatımdaki hiç bir şeyi beceremediğim gibi..

Kalkmadım. 
Kalkmak zorunda hissetmedim kendimi.. 

Kim için kalkacaktım?

Çocuklarım için mi?
Bensiz yaşamaya alışmışlardı.
Varlığım çokta ehemmiyetli gelmiyordu onlara, belki de bana öyle geliyordu. Bilmiyorum. 

Eşim mi?
Bensizde gayet mutlu bir hayatı vardı. Mutlu görünüyordu. 

Özgürlüğün tutsaklığına teslim olduğumda, 
Kendimi iş hayatının en zor şartlarına teslim ettiğim günlerdi.
Bir kaçış diye yola çıkmış görünsem bile aslında kendime, kendi hayatıma düşmandım. 

Kendime çok kızgın.
 
Sevmelerin, sevilmelerin dahi yük olduğu zamanlardı.

Düşmek mi?
Hayır...
Bunu asla kabul etmiyorum.
Ben düşmedim.

Ben yoruldum. 
Ben teslim oldum.
Ben pes ettim.

Neye ya da kime?
Sizin iki cümle sonra merakınızı gidereceğiniz bir hikayede, karşılaşacağınız bir cevap  benim hayatımın bütün acizliğiydi.
*
Ah direnmelerim.
Ah benim saçma-sapan direnmelerim.. 
Ah benim vazgeçemeyişlerim, 

Benim vazgeçmeyişlerimin sonucu değil miydi bunca yorgunluğun sebebi.

Ben düşmedim.
Sadece yoruldum... 

Öyle hemen ayağa kalkma çabalarınında içine hiç girmedim.
Kimse görmesin zayıflığımı, muhtaçlığımı, acziyetimi diye de dertlenmedim.

Artistliğe lüzum yoktu.

Oturdum…
Kapanan, yüzüme çarpılmış tüm kapıların önünde.
Kalkamadım. 
Kalkmadım.

Günler geçti.
Buraya yazılan kadar kolay olsaydı keşke günlerin geçişi...
Koluma takılan her serumla  bedenimi iyileştirmeye hızla yaklaşsamda 
Ya ruhum.. 
Ruhuma kim ne kadar şifa olabilirdi ki?

Annemin utancıydı bu yıkılışım.. 
İntihar edilir mi hiç? 
Oysa benim annem güçlü kadındı.Ne zorluklar çekmişti. Annesini, babasını yaşı 30 olduğunda kocasını kaybetmişti de yine de intiharı aklına bile getirmemişti. 

Annem bana kızgın, kırgındı. 
Annem haklıydı. 
Ben Annemin ayıplı evladıyım.

Yorgunluğumu anlamasını beklemedim ondan. 
 Eğer biri yorulacaksa o yorulacak,
 Biri hayata küsecekse o küsecek,
 Biri pes edecekse o pes edecekti.

Bana zayıf olma, kaybetme lüxünü bile tanımayan bu hayatta bir kez bile O'na ‘ hayat beni çok yordu anne’ diyemedim.

Kalkmadım ayağa.. 
Bekledim.. 
Bekledim..
Günlerce bekledim. 

*
Her gün yeniden güneş doğuyor,
Hastanenin penceresinden  baktığım şehir manzarasının önündeki yolda insanların karmaşasını görebiliyordum.

Sahi onlar yorulmuyorlar mıydı?
Neden pes etmiyorlardı anlamadım.

Yenildim ben, 
Diz çöktüm savaşmaktan vazgeçtiğim hayata…
"Bu savaş benim mi" dediğim anlarımda
Farkedişlerim, direnişlerim , teslim oluşlarım..
Hayatın zorluğuna takılmadan yaşama zorunluluğunu her hatırlayışım bir an olsun  nefes molam oldu.

Acziyetimin güç olduğunu ne zaman anladım bilmiyorum.
 
Bu farkındalığı ne zaman yaşadım ilk. 
Ne istedim, 
Ne hissettim bilmiyorum.

Hayat bir tek bana zor değildi ya. Bir tek bana değildi uçsuz bucaksız bir zaman.. Bir tek bana değildi uzak diyarlar mesafesinde ki hayaller.

"Teslimiyet" 

 Zor oldu,
Çok zor oldu 
Ah ne zor oldu "bu bir tek benim savaşım değil" diyebilmek..

Bir sabah yeniden uyandım.
Doktorların beş dakika bile  yalnız bırakmayın diyecek kadar korktuğu saplantılı  hayatımın merdivenlerindeki trabzanlara tutunarak iki basamak yukarı çıktım. 

Ve oturdum hayatımı seyre dalarak.

"Olsun" dedim.
Bu hayat benim..
Belki yanıldım..
Belki yenildim..
Ama denedim.

Bekledim..
Dinlendim ..
Dinginleştim.

Adı teslimiyet,
Adı farkındalık,
Adı acziyet,
Adı her neyse bilmiyorum ama;
Hayatla savaşmak değil;
Hayatı yaşamak zamanı…
Bu savaş benim değil, bu tek benim savaşım değil, 
Herkese ve herşeye rağmen,
Sadece kendim için 'Yeniden yaşamayı seçtim.' 

Yorum Gönder

2Yorumlar

  1. Buhranli gunler.
    Med cezir bir yasam.
    Ilk defa makalenizi okuyorum. Fena degil.
    Basarilar dilerim.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Bu Kahrolası Duygu His Çaresizlik Yürek Kanatan Acıların Merkezindeyim Hâlâ da Fakat İnsanın Kendisinin Bir Dünya Olduğunun Keşfindeyim Bu Dünyada Gezilecek Çok Köşe Yamaçlar Düzler Dağlar ve Göller Orada Sığ İnsanların Sahillerinden Uzak Denizler Var İçimdeki Aleme Tutundum İyileşiyorum İnsanların Çoğu Derinlikten Korktuğu İçin Ölümle Yüzleşmemek Adına Günlük Sığlıklarda Geziniyorlar Ruhların dan Yakalanmamak Adına Sizin ve Bizim Gibiler Yaşamın Duygu Cesaret Denizlerinde Yüzenler Denedik Daha İyi İnsan Olmayı Onlardan Çok Daha Önlerdeyiz Şimdi Hak Ettik İşte Kendimiz İçinde Yaşamayı Bizim Gibiler Yalnızlık'ta Kalabalık Kalabalıklarda Yalnızız Omuzlarımızda Taşıdığımız Yaşamın Kalplerimize Nakış Nakış İşlediğimiz Parlak Yıldızıyız Hayat Yaratıcının Yarattıklarına En Büyük Armağanıdır Armağanı En Çok Hak Eden Bizim Gibiler İnadına Yaşamalıyız Armağanı Kucaklamalıyız Önce Kendimizi Kucaklarsak Bu Farkındalığı Oluşturamayan Diğerlerinide Kucaklarız Birde Bakmışız Hayat Kolaylaşmış Hayatla Herkesle Barışmışız. Sevgiler Hürmetler Kıymetli Olduğunu Hiçbir Zaman Asla Unutma

      Sil
Yorum Gönder